عیب کسی رو که دوستش داری بپذیر

در بد وضعیتی افتاده بود. تقصیر خودش بود ولی سرزنش کردن دردی رو دوا نمی کرد.

گفتم: وقتی دوستش داری بهتره عیبهاش رو هم ببینی بپذیری و دوست داشته باشی نه اینکه خودتو بزنی به ندیدن! شاید گذشت تو به مرور زمان عوضش کنه اما نباید انتظار داشته باشی همین فردا به میل تو عوض بشه این خودخواهیه! یادت باشه تو همین طوری انتخابش کردی اما اون موقع خودت رو به ندیدن زدی! مدت زیادی آدم نمیتونه خودش رو به ندیدن بزنه! الان به جای اذیت کردن خودت و او بهتره عیب هاش رو بپذیری و باهاش کنار بیای چون دوستش داری .

بعدش از گفتن این حرف پشیمون شدم! به خودم گفتم: تو چه تجربه ای داری که اینطوری حرف میزنی؟ از کجا مطمئنی حرفهات درسته؟

شما چی فکر میکنید؟ من اشتباه کردم؟

پاورقی: این روزا اصلا نمیتونم فکرم رو متمرکز  کنم برای همین مجبورم چیزهایی که قبلا نوشتم ولی پست نکردم رو بفرستم.