بدترین و بهترین اتفاقهای زندگیم هیچکدام نتوانسته بود در این ۶ سال من را اینهمه وقت از وبلاگ نویسی دور کند!
ولی زندگی همین است!
الان دیگر نمیتوانم ادعا کنم به خاطر آرش نمی شود!
گهگاه وقت دارم اما نمیشود نمیدانم چرا
انگار طلسم شده باشد؟!
من هستم خوبم
دوباره مینویسم
وبلاگهای همه دوستانم را میخوانم گرچه معمولا وقت نمیکنم کامنت بگذارم
این پست فقط برای این بود که طلسمش شکسته شود!
اما میدانید احساس خوبی نیست که جز چند دوست کسی نبود من را نفهمید!!
یک نفر مرا وادار کند دوباره بنویسم