خوشید هیچ وقت از تابیدن باز نمی ماند

من تا زمانی که خوشید درخشان است دوستت دارم

تعداد ستاره های آسمان،بی انتهاست

من به اندازه ستاره های آسمان دوستت دارم

آب اقیانوسها تمام شدنی نیست

عشق من هم هیچ وقت رو به زوال نمیرود

درخت سرو از لحظه کاشتن شروع به رشد میکند پژمرده نمیشود همواره رو به رشد است

عشق من هم هر روز رشد میکند تا به کمال برسد

فراموشت نمیکنم اما به یادت هم نمی آورم شاید تا همیشه ته قلبم ماندی…کسی چه میداند؟

پی نوشت: از نوشته های یه دوست قدیمی و خیلی عزیز که نخواست اسمش رو بنویسم 

پی نوشت۲: لطفا در مورد من خیال بافی نکنید ،فقط نوشته های دوستم رو کپی کردم