به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم

                                  بیا کز چشم بیمارت هزاران درد بر چینم

الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد

                                 مرا روزی مباد آندم که بی یاد تو بنشینم

ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل

                                  بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرقچینم

جهان فانی و باقی فدای شاهد و ساقی

                                  که سلطانی عالم را طفیل عشق میبینم

اگر بر جای من غیری گزیند دوست، حاکم اوست

                                  حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم

حدیث آرزومندی که در این نامه ثبت افتاد

                                   همانا بی غلط باشد که حافظ داد تلقینم

با ربط: وجدانی حافظ دوست داشتنی نفسش از جای گرم می آمده...شایدم از جای داغ!

اما عمرا بتونید حدس بزنید چرا این رو میگم!!